robert-img-header

سرمایه گذار پیمانی

ویزای E-2 بیشتر بر مبنای سرمایه گذاری صادر می شود تا تجارت، و برای شرکتها یا سرمایه گذارانی صادر می‌شود که شرکتی را در آمریکا خریداری یا دایر کنند. کشورهای زیر توافقنامه هایی با ایالات متحده آمریکا دارند که می تواند شرایط صدور ویزا تلقی شود:

آرژانتین تایوان گرجستان قرقیزستان
پاکستان سوئیس ارمنستان کلمبیا
آلمان لاتویا پاناما  تایلند
 استرالیا  کنگو  گرانادا  لیبریا
 فیلیپین  توگو  اتریش  کاستاریکا
 هندوراس  لوگزامبورگ  لهستان  ترینیداد و توباگو
 بنگلادش  چک  ایران  مکزیک
 رومانی  جمهوری تونس
 بلاروس  اکوادور  ایرلند  مراکش
 سنگال  ترکیه بلژیک  مصر
 ایتالیا  جمهوری مولداوی  اسلواکی  اکراین
 بوسنی  استونی  جامائیکا  مغلستان
 اسپانیا  انگلیس  هرزه گوئین
 بلغارستان  اتیوپی  ژاپن  هلند
 سری لانکا  ازبکستان  کامرون  فنلاند
 قزاقستان  نروژ  سورینام  یوگوسلاوی
 کانادا  فرانسه  کره  عمان
 سوئد

لطفا به یاد داشته باشید که در زمان نوشتن این کتاب، توافقنامه هایی با کشورهای زیر امضا شده اند اما هنوز به تصویب نرسیده اند: آلبانی، آذربایجان، هائیتی، اردن، نیکاراگوئه و روسیه.

همانند ویزای E-1، USCIS حداقل میزان سرمایه گذاری برای واجد شرایط بودن را مشخص نکرده است. با این وجود، به عنوان یک قاعده کلی باید گفت هر قدر سرمایه گذاری بیشتر باشد، احتمال اینکه USCIS صدور ویزا در این مورد را موجه بداند بیشتر است. شرط مهم برای ویزای E-2 این است که سرمایه گذاری باید “فعال” باشد، یعنی متقاضی باید فعالانه تجارتی را در ایالات متحده اداره کند. صِرفِ خریدن اموال یا سهام شرکتها (سرمایه گذاری غیرفعال) برای احراز شرایط اخذ این ویزا کافی نیست. برای متقاضیان، یک جنبه مشکل زای برنامه ویزای E-2 این است که سرمایه گذاری باید قبل از تسلیم درخواست ویزا صورت گرفته باشد و هیچ تضمینی وجود ندارد که این اقدام قرین موفقیت باشد. به عبارت دیگر، پیگیری اخذ ویزا از طریق برنامه E-2 متضمن ریسک قابل ملاحظه ای است.

1.415.398.4504+

پاسخ دهید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *