دفاتر وکالت دکتر علیرضا عابدی (مسئولیت محدود)

اشتغال

H-1B یک نوع ویزای موقت دیگر است که از سوی برخی مهاجران به عنوان اولین قدم برای گرفتن گرین کارت مورد استفاده قرار می گیرد. در زمان نوشتن این کتاب، ایالات متحده ۶۵۰۰۰  ویزای مبتنی بر اشتغال را هر ساله صادر می کرده است. با وجود این، این دسته ویزاها شمار بسیار بالایی از متقاضیان را به خود اختصاص می دهد. در مدت بسیار کوتاهی پس از تهیه ویزاها، همه ویزاهای موجود صادر شده اند.

H-1B ویزایی است که در مورد چیزی صادر می شود که USCIS به آن به عنوان “مشاغل تخصصی” می نگرد. اندیشه موجود در پس این ویزاها این است که به یک کارمند آمریکایی اجازه داده می شود کارگر خارجی را حمایت کند که می تواند قانوناً به آمریکا مهاجرت نماید و جای یک مستخدم را به خود اختصاص دهد که باید مهارتها یا دانش خاصی داشته باشد – شغلی که کارفرما برای آن نمی تواند یک شهروند آمریکایی واجد شرایط را بیابد.

برای اینکه شخص واجد شرایط باشد، اولین شرط این است که متقاضی دارای مدرک کارشناسی یا مدرک بالاتر از آن باشد. شرط دوم این است که مهاجر شغلی از کارفرمای حمایت کننده تحویل بگیرد که ذاتا نیازمند شخصی است که حداقل مدرک لیسانس یا بالاتر از آن را داشته باشد. سومین شرط این است که متقاضی باید شرایط لازم و تجربه عملی برای فعالیت در آن شغل را داشته باشد. شرط آخر این است که کارفرما باید اثبات کند که قادر نیست یک شهروند آمریکایی واجد شرایط برای آن شغل را بیابد.

ویزای H-1B ابتدا برای مدتی تا سه سال صادر می شود اما تا شش سال قابل تمدید است. همانطور که گفتم، ویزای H-1B می تواند اولین قدم به سوی گرین کارت باشد اما قدم بعدی حرکت دشواری است. دارنده ویزا می‌تواند در صورتی درخواست گرین کارت کند که کارفرما یا شرکت دیگری تمایل داشته باشد درخواست گواهی کار از سوی مهاجر را مطرح کند.

هر دوی H-1B و گواهی کار بر اصل واحدی متکی هستند – هدف از آنها این است که به کارگر اجازه داده شود به ایالات متحده آمریکا وارد شود و برای کارفرمایی کار کند که نمی تواند شهروند آمریکایی واجد شرایط برای پست بلاتصدی که در اختیار دارد بیابد. با وجود این، تفاوت زیادی بین این دو وجود دارد: گواهی کار نیازمند سطح بالایی از تعهد از سوی کارفرما و کارگر خارجی است و لذا نیازمند اسناد و مدارک زیادی است که نشان دهد کارفرما از هیچ تلاشی برای یافتن شهروند آمریکایی واجد شرایط برای کارش فروگذاری نکرده است اما نتوانسته است شخص مورد نظر خود را بیابد. روند گواهی کار شامل دو مرحله اصلی است. مرحله نخست از متقاضی می‌خواهد پرونده خویش را به اداره کار آمریکا ارایه دهد. اگر در این مرحله، پرونده وی تایید شود متقاضی تقاضانامه خود را به USCIS تحویل می دهد و این سازمان پرونده وی را به طور کامل بررسی می کند.

اخذ گرین کارت با استفاده از این روش همواره نیازمند طی کردن تشریفات طولانی و نامطمئن است. شمار ویزاهای اشتغال صادرشده در هر سال محدود است – اما اینکه چقدر محدود است به نوع شغلی که آنها مطالبه می کنند و همچنین، در بسیاری موارد، به کشور مبدأ مهاجر بستگی دارد. این فرایند ممکن است سالها و حتی یک دهه به طول انجامد و آنگاه گرین کارت صادر شود.

در حالی که ویزای H-1B برای برخی افراد مناسب است من آنرا به عنوان راهی برای مهاجرت – و یا اخذ گرین کارت – در صورتی که فرد گزینه های دیگری پیش رو دارد، پیشنهاد نمی کنم.

مزایا :

 ویزای H-1B می تواند قدم اول به سوی گرین کارت باشد و به شما اجازه بدهد موقتا برای کارفرمای H-1B خود با همین هدف کار کنید.

معایب :

 H-1B به میزان محدودی در دسترس است، بستگی به وضعیت اشتغال دارد و فقط برای مدت شش سال صادر می شود. گرفتن گرین کارت از طریق ویزای H-1B حداقل نیازمند یک گواهی کار موفق است.

نتیجه :

  در صورتی که گزینه مناسب دیگری برای شخص وجود داشته باشد ، H-1Bراه توصیه شده‌ای برای گرفتن گرین کارت نیست.